پایه‌گذاری بیمارستان مهرگان از کجا شروع شد و ساخت آن چند سال طول کشید؟ در زمان ساخت بیمارستان چه چالش‌هایی داشتید؟

بنده با ۳۱ سال و ۸ ماه خدمات دانشگاهی بازنشسته شدم و جزء یکی از بنیان‌گذاران و سهام‎‌‌داران بیمارستان لاله تهران بودم. اما فکر پیشرفت پزشکی و مشکل کار پزشکان کرمان از ذهنم بیرون نمی‌رفت، به همین جهت تصمیم گرفتم در این شهر بیمارستان خصوصی بسازم. همیشه اعتقادم بر این بود که بخش خصوصی و بخش دولتی دو بال پرواز بهداشت و درمان هستند. متأسفانه بال بخش خصوصی وجود نداشت.

ابتدا به دنبال زمین مناسب جهت ساخت بیمارستان رفتم. در نزدیکی فرودگاه، محلی به نام حسینیه بود که بهترین مکان برای ساخت بیمارستان خصوصی بود.

سال ۱۳۶۸ در کمیسیون ماده ۲۰ دانشگاه، درخواست ساخت بیمارستان خصوصی کردم که در آن زمان آقای دکتر علی شریفی که رئیس دانشگاه علوم پزشکی کرمان بودند، با درخواست مخالفت کردند. دوباره تقاضای خود را اعلام کردم و باز هم توسط ایشان رد شد.

با اعضای کمیسیون که شامل دکتر علی پورامیری، دکتر حسینعلی ابراهیمی و دکتر محمد صبا بودند، صحبت کردم و دلیل رد درخواست خود را جویا شدم. این بزرگواران گفتند که درخواست شما توسط آقای دکتر شریفی رد می‌شود.

به آقای دکتر صبا گفتم، من آینده خوبی برای این شهر نمی‌بینم، لطفا با این درخواست موافقت کنید. ایشان بعد از جلسه تماس گرفتند و گفتند با اصرار زیاد ما، باز هم آقای دکتر شریفی این درخواست را رد کردند، من هم دیگر پیگیر نشدم.

در تلاش بعدی، آقای دکتر عزیزالهی یک زمین ۴ هکتاری کنار اداره بازرگانی داشتند که تصمیم گرفته بودند یک بیمارستان به نام بوعلی راه‌اندازی کنند که بنده، دکتر آریانفر، دکتر عسکرزاده، دکتر ستوده، دکتر افلاطونیان، دکتر طهماسبی و چند نفر دیگر هم از سهام‌داران این بیمارستان شدیم. اکنون این بیمارستان با نام «پارس» شناخته شده که متاسفانه هنوز ساخت آن به اتمام نرسیده است.

سال ۱۳۷۲ بود که به آقای دکتر عزیزالهی پیشنهاد جذب پزشک برای بیمارستان دادم اما ایشان گفتند بعدا اینکار را خواهیم کرد. هزینه‌های ساخت بیمارستان هر سال در حال افزایش بود. سال ۱۳۷۳ باز هم از آقای دکتر عزیزالهی تقاضا کردم که ساخت بیمارستان را هر چه زودتر شروع کنیم. ایشان به من گفت: کرامت واقعا فکر می‌کنی من این زمین را برای ساخت بیمارستان گرفتم؟ خیر، بخشی از زمین را بازار تره‌بار خواهیم کرد و بخشی دیگر را برای خودمان خانه می‌سازیم. همان لحظه مخالفت کردم و درخواست دادم مبلغ پرداختی بنده را بدون سود و ضرر برگردانند. چون دنبال ساخت بیمارستان بودم.

سال ۱۳۷۴ به واسطه آقای سلیمان‌زاده، رئیس فضای سبز به آقای دکتر مرعشی درخواست سه قطعه زمین ۷۶ قصبی در هفت‌باغ برای ساخت بیمارستان کردم. ایشان فرمودند اینجا طرح رفاهی، تفریحی است و محیط زیست اجازه ساخت بیمارستان در اینجا را به شما نمی‌دهد.

وقتی از همه‌جا ناامید شدم، دوباره خدمت آقای دکتر شریفی رسیدم. ایشان دلایل ساخت بیمارستان را پرسیدند؟ گفتم: اشتغال پزشکان، پیشرفت پزشکی، عدم خروج پزشک و آینده فرزندان پزشکان.

گفتند که می‌خواهی با ساخت بیمارستان از پرستاران بازنشسته استفاده کنی؟ با شنیدن این حرف از اتاق ایشان بیرون آمدم و باز هم ساخت بیمارستان به جایی نرسید.

چند سال بعد، شب بود که آقای دکتر پدرام نیک‌نفس تماس گرفتند و پیشنهاد ساخت یک مجموعه مطب دادند و بنده هم قبول کردم. با دکتر سالاری و آقای دکتر نبوی‌زاده هم صحبت کردم تا مشارکت کنند و آن‌ها نیز پذیرفتند. در جلسه‌ای که باهم داشتیم، می‌دانستم که اگر پیشنهاد ساخت بیمارستان را بدهم، باز هم با مخالفت روبرو خواهم شد و به همین جهت پیشنهاد دادم طرح ساخت مطب به «دی کلینیک» تبدیل شود و خوشبختانه مجوز ساخت را گرفتیم و به این ترتیب، «دی کلینیک مهرگان» راه‌اندازی و ساخته شد.

بالاخره با دو هزار متر زمین، بیمارستان با مسئولیت دکتر محمد یوسفی (فرزندم) ساخته شد و ایشان در حال حاضر قائم مقام بیمارستان هستند.

یک روز در مراسم تشییع جنازه بودم که دکتر نبوی‌زاده و دکتر سالاری با بنده تماس گرفتند و از من خواستند ریاست بیمارستان مهرگان را بر عهده بگیرم اما قبول نکردم. این دو نفر باز روی این موضوع پافشاری می‌کردند و من به شرط پشتیبانی این دو فرد، ریاست را قبول کردم و به این ترتیب در تاریخ ۱۵ مرداد ۱۳۸۹، دی کلینیک افتتاح شد.

بعد از چند سال آقای دکتر علویان، معاون درمان وزارت کشور شدند و یک بخشنامه ابلاغ شد، تحت عنوان اینکه «دی کلینیک‌ها می‌توانند به بیمارستان تبدیل شوند»، و بلافاصله درخواست تبدیل به بیمارستان را دادیم و پذیرفتند.

سال ۱۳۹۹، دی کلینیک به بیمارستان تبدیل شد و اکنون بیمارستان ۲۹ هزار و ۵۰۰ متر مربع زیربنا دارد. بنده هیچ هزینه‌ای بابت ریاست بیمارستان دریافت نمی‌کنم و همیشه سعی کردم خدمتی در خور مردم کرمان ارائه کنم.

سال ۱۴۰۲، حدود ۲۸ هزار و ۳۰۰ بیمار وارد بیمارستان شده و ۲۵ هزار و ۵۰۰ عمل جراحی داشتیم و ۳ هزار بیمار دیگر شامل گروه‌های اطفال، NICU، داخلی، نورولوژی، دیالیز و بقیه بخش‌ها است.

بنده سهام‌دار بیمارستان لاله، عضو رسمی جامعه جراحان استرالیا و نیوزلند، عضو رسمی جامعه جراحان پلاستیک آمریکا، عضو رسمی جامعه جراحان اتحادیه اروپا هستم. اما نیاز این شهر و علاقه‌ی من باعث ماندن در اینجا شده است.